Vic(toria) "Wij hebben ons kerstcadeau al in huis."
Mijn man en ik zijn onderweg naar de Grashoek, een klein boerengehucht gelegen in Noord-Limburg. De regen klettert tegen de autoramen en de ruitenwissers proberen de natte afgewaaide rood en geelgekleurde herfstbladeren van de voorruit te verwijderen. "Heb je alles bij je?", vraagt mijn man enigszins opgejaagd terwijl hij probeert de auto voor ons die in een slakkengangetje over de provinciale weg rijdt, in te halen. "Tuurlijk lieverd", antwoord ik, "zoals altijd...je kent me toch!"
Vandaag is een feestdag. We gaan vervroegd een vooraf besteld kerstcadeau ophalen. Aangekomen op het adres waar we 'ons cadeautje' moeten ophalen, parkeren we de auto op het drassig nabij gelegen grasveldje en lopen daarna arm in arm en in blijde verwachting naar de ingang van de winkel. Daar hangt een ouderwetse deurbel met een juten koord, waaraan ik een zwieper geef. Na vijf minuten wachten en nogmaals klingelen wordt de deur uiteindelijk opengedaan en verschijnt er een voor ons bekend gezicht in de donkere deuropening. De grijzige man op leeftijd heet ons, zoals altijd, op een zeer beschaafde manier welkom en zegt: "Ik was net even bezig met uw kerstkado …ik haal het er gelijk bij. Neemt u maar even plaats." En weg is hij weer. Zijn lange magere gestalte verdwijnt richting het achterhuis, waar hij 'zijn cadeautjes' bewaard. Zijn woonkamer is ouderwets ingericht met bruine eiken meubels en tapijten uit grootmoederstijd. Overal ligt stof. Overal hangen foto’s van dat wat hij verkoopt. Er hangt voor ons mensen een onaangename geur. Toch zijn we iedere keer weer blij als we hier zijn. Sneller dan verwacht keert de bejaarde verkoper terug met in zijn handen ons cadeau. Hij overhandigt het voorzichtig aan ons en voorziet ons van adviezen hoe we het beste kunnen omgaan met onze aankoop. Superblij lopen we een uur later richting de parkeerplaats, waar ik plaats neem op de achterbank met mijn cadeau veilig tussen mijn handen geklemd. Thuis aangekomen worden wij en 'ons cadeautje' met open armen ontvangen door onze dochter. De tranen van blijdschap staan in haar ogen. Ons kleine gezinnetje is met dit cadeau vanaf vandaag eindelijk weer compleet.
Na een week van wennen aan een nieuwe woonomgeving en nieuwe ouders loopt 'ons cadeautje ' momenteel alweer kwispelend en nieuwsgierig door het woonhuis. Ze eet, drinkt en slaapt goed. Maar het liefst speelt ze buiten...met de herfstbladeren."Welkom (hondenpup) Mollie, je maakt ons huis weer tot een écht thuis!'
