Het weekend zit erop. Het is maandag. Normaal werk ik op de maandag aan mijn blogs voor A-Z. Vandaag moet ik me echter eerst om 8.30 uur melden bij de tandarts…euh de mondhygiënist wel te verstaan. Beide zijn niet mijn vriend. Ik ben sinds kort namelijk enorm bevriend met de ‘verdoving van de tandarts’ haha. Zelfs bij de mondhygiënist laat ik me verdoven. “Verdoven is echt niet nodig hoor”, lachte de tandartsassistente, toen ik een paar weken geleden na lang twijfelen telefonisch een afspraak maakte. “Dat doet niemand”. Laat ik nu in dit geval t‘niemand’ heten. Na een aantal jaren verzuimd te hebben bij de mondhygiënist en de tandarts is het nu echt tijd voor wat achterstallig onderhoud. Met verdoving wel te verstaan.
En vandaag is het dus zover. Na grondig mijn gebit gepoetst te hebben spring ik rond 8.15 uur in de auto. Er is gelukkig genoeg parkeerplek op het dorpsplein. Dat begint mooi. In de wachtkamer is het lekker rustig. Wel spelen de zenuwen weer eens op. Ik probeer rustig te worden door op mijn telefoon te scrollen. Dat helpt. “Mevrouw Sommers, komt u maar verder”, hoor ik plotseling vanachter een openslaande deur roepen. Een jonge blonde vrouw met paardenstaart huppelt voor mij de behandelkamer in. “Neemt u plaats”. Ze pakt meteen haar enge haken en boortjes, waardoor ik enorm alert word. “Euhhh…. kan ik wat vragen?", zeg ik enigzins aarzelend. "Is er doorgegeven dat ik behandeld wil worden met verdoving?” Ze kijkt me aan alsof ik gek ben. ”De behandeling kan enigzins onaangenaam aanvoelen, maar pijnlijk zal het zeker niet zijn”, grinnikt ze vanachter haar steriele spierwitte mondkapje. Van plan om me deze keer niet uit het veld te laten slaan, laat ik overtuigd mijn tanden zien en zeg: "Met verdoving, anders ben ik foetsie.” Na uiteindelijk grondig verdoofd te zijn, begint ze met poetsen. Ontspannen onderga ik de behandeling totdat ze opmerkt dat van mijn kies linksonder de vulling gedeeltelijk is verdwenen. Shit, die hebben ze er vorige maand pas ingezet. Gisteren waarschijnlijk per ongeluk te hard op het bot van een sparerib gebeten tijdens de Binnen Barbecue met de kinderen. Zou dat de reden kunnen zijn van de plotselinge verdwijning?
Na drie kwartier grondige reiniging kan ik de stoel verlaten. Zoo, dat zit er weer op. Even een vervolgafspraak maken. Een vriendelijke assistente achter het loket lacht me toe met een gebit waar je ‘u’ tegen zegt. “Wilt u ook meteen een afspraak maken bij de tandarts voor de verdwenen vulling?” vraagt ze opgewekt. "Ja, doe maar. Wel met verdoving alstublieft." De assistente scrolt aandachtig door haar virtuele agenda. “U kunt wel pas in maart terecht", antwoordt ze enigzins mismoedig. Geen enkel probleem voor mij. Mijn kies doet (nog) geen pijn. En in alles op de lange baan schuiven ben ik een meester. Terwijl ze bezig is de afspraak te noteren in de computer komt er telefoontje binnen. Na een voor mij onverstaanbaar telefoongesprek opent de vriendelijke assistente het raampje van het loket en zegt blij: “Mevrouw, u kunt vanmiddag om 14.00 al terecht voor de vulling bij tandarts Berendsen. Er heeft een cliënt afgebeld voor vandaag.” Shit, dat heb ik weer. Denk ik alles achter de rug te hebben, moet ik vanmiddag weer die stoel in. Mijn hoofd slaat op tilt en ik wil naar buiten. Weg van dit. Lekker aan het werk. Toch stem ik in met de afspraak en verschijn ik braaf om 14.00 uur bij Dr. Berendsen. Het klusje is dankzij de verdoving pijnloos en snel geklaard. Tandarts, mondhygiënist én tandartsassistentes maar bovenal 'VERDOVING', allemaal bedankt voor jullie hulp. Dankzij jullie kan ik weer lekker smullen van al die overheerlijke A-Z barebcue gerechten van de Binnen Barbecue Menu's. Tot over een half jaartje maar weer. Hopelijk niet eerder haha.
