Ondernemer Jack gaat op wintersport
Jack: Wintersport vind ik geweldig. En dan vooral de après-ski. Oftewel in mijn geval het winterfood van de barbecue. Zowel tussen de middag als ’s avonds. Ik ben van huis uit NIET opgegroeid met wintersport. Toen mijn oudste kind echter de basisschool-leeftijd had bereikt, leek het me toch wel leuk om een keertje af te reizen naar de sneeuw. Mijn dochtertje zouden we tijdens de skilessen onderbrengen in een Nederlands sprekende kinderopvang gelegen naast de piste. Zij was nog te klein om de lange latten onder te binden. Eenmaal aangekomen in Oostenrijk vertrokken wij de 1e vakantiedag vol goede moed in skipak én met de ski's bovenop de auto naar de parkeerplaats bij de piste. Daar aangekomen moesten we onze voeten in die verdomd harde skischoenen zien te krijgen. Dat viel niet mee. Wat bleek? Je moest die dingen 's nachts uit de auto halen en verwarmd neer leggen. Na een half uurtje hadden we ze dan alle drie uiteindelijk toch aan en liepen we nog wat onwennig richting de beginnerspiste.
Als 1ste leerden we de 'pizzapunt', oftewel remmen. Je zet je ski’s met de punten naar elkaar in een v-vorm, waardoor je remt. Niet echt makkelijk met zulke gladde ijssneeuw onder je voeten. Maar op het einde van de 1ste lesdag had ik het remmen, al zeg ik het zelf, redelijk onder de knie. ”Morgen gaan we met de lift omhoog, dus zorg dat jullie op tijd aanwezig zijn”, hoorde ik onze skileraar aan het eind van de eerste lesdag roepen. Mijn voeten deden zeer. Ik wilde die schoenen uit. Uiteindelijk aangekomen in het appartement na een dag 'hard werken" konden we een heerlijk avondje relaxen. De volgende ochtend gingen we weer vol frisse moed naar het skigroepje. “Meneer, waarom heeft u de ski’s aan?”, vroeg de liftbediende in zijn allervriendelijkste Duits. “U moet eerst naar boven met de cabine lift”. Wat bleek? Je moest die ski’s opbergen in een bak aan de buitenkant van de cabinelift. Haastig probeerde ik mijn voeten te ontdoen van die lange latten. Wat voelde ik me dom. Gelukkig was mijn vrouw in een enigszins behulpzame bui en kon ik na veel gedoe uiteindelijk plaatsnemen in de lift.
Boven aangekomen kregen we nog de laatste reminstructies en mochten we beginnen aan een kleine afdaling. Mijn vrouw stond inmiddels te lachen van de zenuwen en zei: “Ga jij maar eerst”. En daar ging ik. In volle vaart vooruit. "Bremsen Jack, jetzt bremsen Jack", hoorde ik de skileraar paniekerig schreeuwen terwijl mijn vrouw wanhopig gilde: "PIZAAPUUNNTT!! PIZZAAPUUNNTT!!" Ohh shit, ik moest remmen, maar hoe ging dat ook alweer. Inmiddels had ik al een enorme vaart en kreeg ik mijn ski’s niet meer in de remstand. Ik vloog als een ongeleid projectiel in volle vaart af op het beneden gelegen terras. Daar zaten de ervaren wintersporters heerlijk te genieten van de zon en een lekker biertje. Inmiddels was mijn skileraar mij genaderd van opzij en wist mij op een rustige manier ten val te brengen. Een geluk bij een ongeluk. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn, als ik met volle vaart het terras zou zijn opgevlogen. Een ramp, dat is zeker. Skiën is nog steeds niet mijn ding. Tegenwoordig ski ik niet meer. Langlaufen ligt me beter. Mijn zoon is inmiddels al jaren geleden overgestapt naar het snowboard. Hij maakt idioot gevaarlijke sprongen in funparks overal ter wereld. Geen enkele schans is hem te hoog en geen enkele botbreuk is hem dan ook bespaard gebleven. Als ie maar 'fun' heeft toch. Mocht je nog naar de sneeuw gaan dan wens ik je héél veel plezier en tegen de thuisblijvers onder ons zou ik zeggen: "Bestel een lekkere A-Z winterbarbecue, ook gezellig en wel zo veilig haha."
