Vic(toria) aan de wandel met haar gezin
Het is zondagmorgen. De naam doet de dag vandaag zeker eer aan. Samen met mijn gezin ben ik op pad. We wandelen door het heidegebied de Hamert te Arcen. Niet alleen omdat het mooi weer is en de lente in de lucht hangt, nee... ook omdat we wat te vieren hebben. 'Wat dan?', hoor ik je denken. Mijn dochter viert dat ze haar stage heeft behaald en nu eindelijk kan gaan afstuderen. Daarom wil ze haar ouders en broer trakteren op een wandeling met als afsluiting een overheerlijke pannekoek eten in een pittoresk bosrestaurantje. Ook de honden zijn mee. Een kleine ietwat te dikke hond van bijna twaalf jaar oud en een grote lenige hond van bijna één. Samen hebben ze de grootste lol en wij genieten van hun capriolen. Ze rollen door het zand, zwemmen in drassige waterpoeltjes en apporteren takken alsof hun leven ervan af hangt en wij blijven belonen. Iedere keer weer krijgen ze een kleine traktatie als ze goed luisteren en doen wat wij vragen.
Uitgeput belanden we na 10 km ploeteren door zachte heidegrond, afgewisseld met modderige waterplassen, in het restaurantje waar een vriendelijke ober, die aan zijn postuur te zien iets te dol is op pannekoek, ons de menukaart overhandigt. “Helaas is onze shoarmapannekoek vandaag niet verkrijgbaar, maar er blijft genoeg over om uit te kiezen”, zegt hij enigzins cynisch terwijl hij demonstratief wijst op de overige 99 'koeken' op de kaart. 'Vlees op een pannekoek, wie verzint dat nu, vlees op de barbecue...das pas lekkerrr!' Uiteindelijk kiezen we allemaal voor de klassieke vertrouwde appelpannekoek (met rozijnen) uit grootmoederstijd. In het geval van mijn kinderen..uit grootvaderstijd. Mijn vader bakte volgens zijn kleinkinderen de lekkerste 'koeken' ter wereld. Binnen enkele minuten komt de ober terug met onze lekkernijen en wij smullen ze net zo snel op als dat ze bereid zijn. Ook de honden worden niet vergeten en knabbelen vredig op hun, door mijn zoon meegebrachte, hondenbotjes. Bewegen maakt hongerig en samen eten maakt gelukkig haha, dit geldt voor zowel mens als dier.
Met volle magen lopen we naar onze auto’s en gaan we ieder weer op weg naar huis. Het was een gezellige middag. We gaan onszelf vaker belonen en onze successen vieren in plaats van steeds maar de schijnwerper te zetten op dat wat er fout gaat. Fouten maken is niet erg, als je er maar van leert. Mijn dochter is op haar leeftijd al wijzer als haar 50-plusmoeder. En ook dát heb ik vandaag stiekem, in mijn eigen gedachten, gevierd!
