Vic(toria) moet met haar hond naar de dierenarts
Ik heb lekker geslapen. Ik stommel de trap af en tref mijn hond nog snurkend aan in zijn mand. Dat is vreemd. Meestal is ze als 1ste wakker. Terwijl ik een boterham smeer en een kopje thee zet, komt er nog steeds geen beweging in mijn viervoeter. Ik doe wat brokken in haar voerbak maar nog geen enkele reactie. Ik loop naar haar toe en zie dat ze inmiddels wel haar ogen open heeft. ”Wat is er toch schatje?”, vraag ik bezorgd. Ze komt langzaam overeind en loopt traag als een schildpad naar haar voerbak. Een spoor van bloed kleurt mijn witte tegelvloer rood. Vreemd zeg zoveel bloed, dat zo te zien uit haar achterste komt. 'Loops?', hoor ik je denken. Dat zou kunnen want ze is niet gesteriliseerd, maar dit is wel heel veel bloed. Ik zoek wat op ‘bloederige afscheiding hond’ en stel als Dr. Google de volgende diagnose: een baarmoederontsteking.
Ik bel de dierenartsenpraktijk en mag meteen langs komen. Das mooi. Met ferme pas loop ik de wachtkamer binnen waar het wemelt van de honden, katten en enkele konijnen. Brownie beeft van angst, zoals altijd bij de dokter. Ze wil ook geen hondenkoekje aannemen dat ze aangeboden krijgt door de assistente. 'Mij kun je niet omkopen', zie je haar denken. 'Dadelijk gaan jullie me weer pijn doen.' 'Maar ik bijt wel van me af, pas maar op.' De deur van de onderzoekskamer zwaait na ruim een kwartier wachten open en een blonde vrouwelijke dierenarts met een praktisch kort koppie roept kordaat: “Brownie, kom maar verder." Ik sta op en trek mijn angstige lieverd naar binnen. Daar ligt haar muilkorf al klaar. 'Van zich afbijten' zit er dus helaas niet in vandaag. Ze staat inmiddels genoteerd in de computer als bijtgraag, dus vandaar. Na een echo gedaan te hebben besluit de dierenarts om haar baarmoeder te gaan verwijderen. Een heftige baarmoederonsteking is officiëel vastgesteld. Dit zou morgenvroeg om 9.00 uur al kunnen. Of ik het daar mee eens ben? Uiteraard, als dat mijn hond helpt, altijd.
De volgende morgen meld ik me stipt op het afgesproken tijdstip aan de balie, waar de dierenarts-assistente de hond van me overneemt. “We appen u als de hond opgehaald kan worden”, is dat oké?” Ik knik instemmend van ja en loop hondloos en daardoor enigszins verloren naar buiten waar ik weer in de auto stap op weg naar kantoor. Mijn dag verloopt enigszins chaotisch omdat ik met mijn gedachtes bij mijn viervoeter ben in plaats van bij mijn werk. Om 16.00 krijg ik het verlossende telefoontje: “U kunt uw hond op komen halen, ze is wakker en alles is goed verlopen.” Blij spring ik in de auto en rijd op volle snelheid naar de dierenartsenpraktijk. Daar zit mijn Spaniël me al op te wachten met een roze verbandje om haar linker pootje waar het infuus is ingebracht. Uitgelaten rent ze op me af. “Zullen we gaan barbecueën vanavond, dan krijg je een lekker stukje vlees van de grill?", zeg ik om haar (en mezelf) op te monteren. “Dat heb je wel verdiend.” Samen lopen we naar de auto. Zo, dit is weer achter de rug. Na regen komt zonneschijn. Nu gaan we thuis lekker zomers genieten.
