Vic(toria) vertelt over de laatste uren van haar hond Brownie
Het is maandagmorgen 07.45 uur. De week start voor mij op een ongebruikelijke wijze. Ik zit met mijn bejaarde hond Brownie van bijna twaalf jaar in de auto, met het raam op een kiertje. Een licht briesje doet de vacht van mijn allerliefste lichtelijk opwaaien en haar neus beweegt van rechts naar links. Even lekker genieten. 'Waar ik naar toe op weg ben?' Niet zoals de meesten op dit huidige tijdstip naar het werk maar naar de in de ogen van mijn hond, gevreesde dierenarts. Sinds een paar dagen wil ze niet meer eten en ook wandelen laat ze aan haar voorbij gaan. Ik kan je vertellen…dan is er iets écht FOUT.
Vol goede moed til ik haar over de drempel van de dierenartsenpraktijk, want lopen is op het moment echt te veel gevraagd van haar. Ik neem plaats tussen de andere wachtenden en vrij snel zwaait de deur van de spreekkamer open en een voor mij én mijn hond, na inmiddels talrijke consulten, bekend gezicht staat in de deuropening van het gevreesde onderzoekskamertje. "Wat is er precies met Brownie aan de hand?", vraagt onze dierenarts op een gejaagde toon. Ik doe mijn verhaal en observeer oplettend zijn lichaamstaal, terwijl hij druk in de weer is met alles wat ik vertel in de computer vast te leggen. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Dat voorspelt niet veel goeds. Na ook mijn hond lichamelijk gechecked te hebben, stelt hij voor om mijn allerliefste hier te houden voor verder onderzoek. Hij vertelt tevens dat ik niet al teveel moet verwachten wat een behandeling betreft. "Is het zo erg?", vraag ik verschrikt en hij knikt van 'ja'. “We willen voor de zekerheid nog wat bloedonderzoek doen maar ik zie hier een oude zieke uitgeputte hond voor me zitten met waarschijnlijk ernstig nierfalen." Terwijl hij dit tegen mij vertelt pakt hij Brownie van me af en geeft haar over aan zijn assistente. "We bellen als we de uitslagen hebben", vervolgt hij. Ik knik. Einde gesprek.
Ik rijd naar huis. Ik heb geen goed gevoel bij deze situatie maar ga toch lekker aan het werk achter mijn computer. Rond 14.00 uur gaat mijn mobiel af en zie ik 'dierenartspraktijk Horst' verschijnen in het display. Enigszins bang voor wat er gaat komen maar in mijn achterhoofd al wetende dat hét gaat komen, neem ik op en zeg: "Met Vic". Aan de andere kant van de lijn hoor ik een vriendelijke vrouwenstem een heel verhaal afsteken over bloedarmoede, bloedwaardes, gifstoffen etc. Uiteindelijk eindigt ze met: "Uw hond is zichzelf aan het vergiftigen, haar nieren werken niet meer, we kunnen spijtig genoeg niks meer voor haar doen." BÁM…dat is een klap in mijn gezicht. De tranen springen in mijn ogen en lopen als een waterval over mijn gezicht. Ik zwijg voor een enkele minuut. "Hallo...bent u daar nog, wilt u nog afscheid nemen?", hoor ik aan de andere kant van de lijn de vriendelijke vrouwenstem zeggen. 'Natuurlijk wil ik dat.' Samen met mijn dochter die toevallig thuis is, rijd ik overmand door emoties naar Horst waar mijn lieverd in een kille steriele spreekkamer op ons zit te wachten. Mijn man en zoon zijn inmiddels ook binnen komen vliegen vanuit het werk. 'Eindelijk naar huis', lijkt ze te denken. Ze is blij dat we er zijn. Ze probeert zelfs nog met haar allerlaatste krachten haar staart te laten kwispelen.
Na wat lieve woordjes en vele knuffels van ons geeft de dierenarts haar het verlossende spuitje. Binnen een halve minuut is ze in diepe slaap en volgt het 2e spuitje waarop de dood snel volgt. Ze is bevrijd uit haar lijden en dat is het beste wat we haar nu nog hebben kunnen geven. Ik schreeuw het uit van verdriet en ook mijn gezinsleden huilen met me mee. Onze trouwste vriend, onze levensgenieter is niet meer. Nooit meer samen wandelen, nooit meer samen barbecueën (haar lievelingsactiviteit ;)) nooit meer samen zwemmen, nooit meer samen knuffelen. Voor haar zal deze dag voelen als een Bevrijdingsdag (van de pijn) maar voor ons begint nu de pijn. De pijn van verlies. Ik zal haar NOOIT, maar dan ook NOOIT vergeten. Rust zacht Lieverd!
