Vic(toria) is hondsberoerd
"Aauuu, stóóóppp ermee!" Terwijl ik probeer overeind te komen van de bank waarop ik de nacht heb doorgebracht, priemt mijn pup van 11 weken hangend aan mijn blote benen, haar scherpe tandjes in mijn huid. Wanhopig probeert ze mijn aandacht te trekken alsof ze zeggen wil: "Ik heb HONGER, waar blijft mijn ETEN?"
"We gaan nú eten", zeg ik en ik schuifel op mijn stram aanvoelende benen naar de achterkeuken waar ik haar etensbak vul met ienieminie volledig uitgebalanceerde puppybrokjes. 'He, he, even rust.' Voor een pup zorgen als je Corona hebt is top-sport. Ik heb de nacht meer doorgebracht op het toilet als op de bank. Alle griepverschijnselen zijn momenteel op mij van toepassing. Ik heb Corona-BINGO, zeg maar haha. Er valt echter weinig te lachen. De plicht wacht. Ik gris de hondenriem van de kapstok en delegeer mijn inmiddels volgevreten en enigszins gekalmeerde pup naar buiten. Daar sta ik dan: Ziek, zwak én misselijk. Gehuld in slechts een dun nachthemd met aan mijn voeten de afgrijselijke rood-witte Formule1 slippers van mijn man. 'Tjesus, ik voel me hondsberoerd.' Pup Mollie daarentegen trippelt vrolijk heen en weer in de grasberm. Ik volg. Uiteindelijk doet ze na 10 minuten van snuffelen een kleine en grote boodschap. Nú wil ze spelen. Maar ik niet.
Eenmaal binnen val ik na wederom eerst een langdurig onheilspellend toiletbezoek, neer op de bank. De ergste misselijkheid is weer voor even voorbij. Ik probeer wat te slapen maar 'mijn baby’ houdt me wakker. Ze klimt op me, bijt in mijn tenen en trekt aan mijn haren. Energie om haar terecht te wijzen heb ik op het moment niet. Dat komt wel weer…hoop ik. Fijne week iedereen. Blijf gezond!
