A-Z Eigenaar Jack gaat met vrienden naar de F1 in Oostenrijk
"Doeiii schat...tot volgende week". Ik gooi de deur van mijn camper dicht en steek mijn hand op naar mijn vrouw die buiten in haar nachthemd en op blote voetjes ons staat uit te zwaaien. "Ben voorzichtig", hoor ik haar roepen terwijl ik gas geef en mijn racemaat/bijrijder naast me mij een zacht puntbroodje, door mijn vrouw gesmeerd en belegd met oude kaas, aanbiedt. We zijn, na maanden van voorbereiding, eindelijk op weg. Op weg naar het Grand-Prix circuit in Spielberg met een honderdtal collega-ondernemers, vrienden en kennissen. Onze Max aanmoedigen.
Duitse schlagers, de favoriete muziek van mijn bijrijder, klinken door de camper en na ruim acht uur de snelwegen tarten, komen we aan op de camping gelegen langs het circuit. We worden met veel gejuich onthaald door onze reeds eerder gearriveerde racematen want wij hebben het Zomer Barbecue Menu bij ons. Campingfood: Héél belangrijk tijdens een mannenweekend. Iedereen zoekt zijn plekje op de camping en na eenmaal 'gesetteld' te zijn gaan we grillen. Uiteraard heb ik voor een grillmaster gezorgd zodat ikzelf lekker bier kan drinken en een weekend écht vrij ben. Iedereen is er, behalve één speciaal iemand. 'Wie dan?', hoor ik je denken. Een garagehouder van 56 jaar kon (mocht) niet mee. Met de diagnose uitbehandelde kanker zou dit onverantwoord zijn.
"Jack, nog een worst?" Ik kijk opzij waar een magere man gezeten in een rolstoel mij enigszins ondeugend aankijkt. "Wat doe jij hier?", stamel ik helemaal verpletterd door de aanblik van mijn zieke maat. 'Hij is met zijn vriendin en zijn zoon tóch naar Oostenrijk gereden. Wat een stunt. Dan ben je een echte racefan, een échte doorzetter. Fantastisch!' Helemaal verbouwereerd maar superblij dat de groep nu toch compleet is, vieren we de avond voor de wedstrijd, het leven. We maken plezier en drinken bier totdat we er letterlijk bij neervallen.
Het is 6.30 uur. De zon schijnt al volop. Na een kort nachtje gaan we eerst ontbijten. Gebakken eieren met spek staan op het menu. Héérlijk. Een dik uur later lopen we met een volle maag en een campingstoel onder onze arm, naar de plek naast het circuit, waar we menen het beste zicht te hebben en waar een 'mega tv scherm' ons op de hoogte zal houden van datgene wat onze ogen niet kunnen waarnemen. Onze zieke vriend, vriendin en zoon hebben een plaatsje op de hoofdtribune weten te bemachtigen, waar ze alles tot in detail kunnen volgen. Een prachtige race volgt: 'Wat een snelheid, wat een power, wat een concentratie.' Onze Max overtreft wederom al onze verwachtingen. Met gemak pakt hij wederom de winst. 'Wat een held, wat een geweldige winnaar.' Tot in de late uurtjes wordt deze nederlandse zege gevierd, maar uiteindelijk liggen we rond 04.00 uur allemaal als roosjes te slapen in onze eigen tent, caravan of camper. Mijn zieke racemaat en vriendin slapen op een groot matras onder in de laadbak van de camper, zodat ze lekker dicht bij elkaar kunnen genieten van hun laatste uitje samen.
De volgende morgen rijden we terug naar Nederland. Mijn terminaal zieke vriend rijdt met ons mee terug in de camper zodat hij kan gaan liggen, indien nodig. Geregeld moet zijn vriendin hem wat morfine inspuiten tegen de pijn. Maar hij houdt vol. Hij ging ervoor. Hij was erbij. Hij heeft genoten. Net als onze Max is hij een échte winnaar. Wat een apart weekend: Gevoelens van vreugde over de winst staan recht tegenover gevoelens van woede en verdriet over het komende verlies van een van mijn racematen. Als ik hem thuis afzet geef ik hem nog een extra omhelzing en zeg dat ik weer snel een keer langs zal komen. Zijn laatste reis zal hij helaas alleen moeten maken, maar dan wel met een prachtige mooie Grand-Prix herinnering in zijn hart.
Iedereen bedankt, het was TOP!
