We zitten in de auto naar Edam. Mijn schoonzusje houdt vandaag haar verjaardagsfeest en we zijn onderweg om haar te feliciteren. Ik ben goed voorbereid. Het kado ligt op de achterbank, mijn haakwerk ligt op schoot en een verse beker koffie staat naast me te dampen. Te heet om te drinken nog, maar dat geeft niet. We zitten nog ruim twee uur op de autobaan, genoeg tijd voor de koffie om af te koelen. Mijn man stuurt behendig zijn grote bolide over het asfalt. Links en rechts van mij zie ik rode, gele en bruine gekleurde hagen van bomen aan mij voorbij snellen. Wat een natuurpracht zeg. Het is geen straf om in de herfst op de autobaan te zitten. Het is zelfs een cadeautje.
Rond 13.00 uur rijden we het pittoreske Edam binnen, waar het zoeken begint naar een parkeerplek. Wonder boven wonder is er door het mooie weer plek genoeg en kunnen we ons meteen in het feestgedruis storten. TRINGGGGG, TRINNNNNG, een doordringend hard geluid teistert mijn oren. Maar het werkt. Een klein minuutje later doet de jarige zelf de deur open. "Van harte gefeliciteerd met je verjaardag", roep ik opgewekt terwijl ik de cadeautjes kussend overhandig aan mijn schoonzus, die gelijk begint met uitpakken. "Ach wat leuk zeg… dat had je niet hoeven doen", en nog veel meer lieve woorden klinken door hun altijd zo gezellige woonkeuken. Ik kijk wat onwennig de visitekring rond. 'Wie ken ik wel, wie niet?' Er zijn wel twee nieuwe gezichten, die ik hier nog niet eerder heb gezien. Ze zijn beide klein van stuk. De ene is kaal en de ander heeft een bos krullend blond haar. Een mannelijke en een vrouwelijke versie. Ik vraag naar hun namen. De ene heet Kirsten, de andere heet Daan. Leuk zeg nieuwe gezichten, die zorgen altijd voor extra reuring en nieuwe gesprekstof op een verjaardagsfeest.
Terwijl ik zit te genieten van een heerlijk stukje hazelnoottaart, voel ik plotseling gesjor aan mijn been. Ik kijk verschrikt op. 'Is het mijn man misschien, wil hij iets vragen? Nee, die zit aan de andere kant van de tafel. Het komt van onder de tafel. De kat van mijn schoonzus of de hond van een van haar vriendinnen misschien? Nee ook niet. Het is die nieuwkomer'. Vrolijk en verwachtingsvol kijkt ze me van onder de tafel aan. 'Wat een rare plek zeg om je te bevinden op een verjaardag, wellicht al teveel wijntjes op?' Enigszins onwennig steek ik mijn beide handen uit naar haar en hijs haar langzaam omhoog. Ze lacht naar me en wijst dwingend met haar ienieminie vingertje naar de schaal met worstjes die midden op de tafel staat. “Mag ze er een?”, vraag ik aan een jonge vrouw die rechts van mij zit. Ze knikt instemmend. Even later voel ik weer gesjor aan mijn been, nu is het 'die andere nieuwe'. Ook deze hijs ik langzaam omhoog en ook deze wijst eveneens dwingend met zijn vingertje naar de schaal met worstjes. “Mag hij er ook een?”, vraag ik aan eveneens jonge vrouw links gezeten van mij. Ook zij knikt instemmend. Samen smikkelen de nieuwkomers hun traktatie op waarna ze hun verkenningstocht door het huis vervolgen. Ik geniet van deze twee nieuwe gezichten en onderweg naar huis raak ik maar niet over hen uitgepraat. Mijn man kijkt me geregeld lachend aan. Hij weet dat ik gek ben op honden, maar óók op kleine kinderen. En die twee baby's (bijna peuters al), die ik vanmiddag voor het eerst ontmoet heb, waren zóóó schattig.... ze waren gewoon om op te vreten haha!
