Mijn dochter komt binnengestormd. Ze knuffelt me lekker lang en zegt: “Hay Mam, laat he, de trein had vertraging”. “Is Pap al friet halen?” “Die is al even weg ja, dus hij zal zo wel hier zijn’’, antwoord ik terwijl mijn gedachtes even afdwalen naar mijn eigen kindertijd. De liefde voor friet is mijn dochter, net als mij, met de paplepel ingegeven.
Vroeger kwam mijn oma iedere donderdag logeren en dan trakteerde oma op…FRIET. Ik mocht dan, op het fietsje, friet met snacks gaan halen. Én natuurlijk met ‘echte’ mayonaise. Eerst werd de bestelling zorgvuldig door mijn moeder in blokletters genoteerd op zo’n ieniemienie vierkanten note-briefje. “Is alles duidelijk en heb je een tas?”, vroeg ze dan altijd bezorgd. “Ja, ja Mam”, antwoordde ik dan vluchtig terwijl ik mijn jas van de kapstok griste en een plastic tas uit de keukenla trok. Na enkele minuten fietsen kwam ik dan aan bij het toen nog zo eenvoudige houten cafetaria. Daar sloot ik keurig aan in de rij. Als ik aan de beurt was, las ik het met zorg geschreven briefje op. Het bereiden van de bestelling duurde in mijn kinderbeleving altijd lang...té lang. Maar na pakweg 20 minuten was de bestelling dan plots toch klaar. De cafetariahouder zette dan de papieren zak met heerlijkheden in mijn plastic draagtasje en zei steevast: “Alvast smakelijk dametje!” Terwijl mijn maag inmiddels knorde van de honger, hing ik het plastic tasje met inhoud voorzichtig aan het stuur en fietste zo enigszins slingerend naar huis. Af en toe pikte ik dan een warm frietje uit de inmiddels slap geworden papieren zak. Wat was dat, achteraf gezien, genieten zeg.
Als ik thuiskwam met al die heerlijkheden was de tafel inmiddels gedekt. Het hele gezin inclusief hond én oma zaten dan al klaar om aan te vallen. De krokante, gele stengels en hartige snacks werden verdeeld over zes borden en het grote smikkelen kon beginnen. Wat een feest. Het minder leuke van deze wekelijkse logeerpartij was wel dat oma altijd in mijn bed moest slapen. Ik sliep dan op een stretcher bij mijn zus op de kamer. Dat laatste was uiteraard gezellig. Maar dat oma altijd juist in mijn bed moest logeren en niet in dat van mijn broer of zus, vond ik oneerlijk. En nog steeds. De volgende dag rook mijn slaapkamer namelijk in mijn kinderbeleving naar bejaarde mensen. En dat ruikt, kan ik je uit eigen ervaring vertellen, echt minder lekker als vers gebakken friet haha.
Daar hoor ik wat. De hond begint te janken. Een teken dat Jack, of beter gezegd de friet, er is. Ik ben in één klap weer terug in de werkelijkheid. Op het aanrecht staat een kartonnen doos gevuld met dampende papieren zakken. “Eééten...de friet is er!”, roep ik vanuit de keuken. Mijn dochter stormt de keuken binnen gevolgd door onze vrolijke Cocker Spaniël en roept blij: “Heerlijk friet, daar heb ik me de hele week op verheugd”. Met het bord op schoot nestelen we ons op de bank voor de televisie en genieten van deze lekkere vette hap. Alles gaat altijd op. Dus zo ook vandaag. Lang leve de liefde voor...friet (én BBQ uiteraard) haha. Voor altijd!
