Vic(toria) neemt een kijkje in haar voormalig ouderlijke woning
Het is gezellig druk. Ik kijk rond in deze voor mij vroeger zo vertrouwde woonkamer. Maar nu zie ik niks bekends, alles is anders. Andere meubels, ander behang, andere gordijnen etcetera. Ik ben in het huis van mijn neef en zijn vriendin. Ze geven vandaag een housewarming. Ze wonen sinds een aantal maanden in het huis waar ik ben opgegroeid met mijn broer en zus. Na de dood van mijn moeder hebben zij het ouderlijk huis gekocht. Het huis waar ik als kind heb gespeeld, gehuild, gelachen, huiswerk en muziek heb gemaakt. En nog veel meer. En niet alleen ik. Ook mijn man en mijn kinderen waren kind aan huis bij mijn ouders.
Inmiddels zie ik dat mijn partner druk aan het kletsen is met een voor mij onbekende man en vrouw. De ouders van mijn neef’s vriendin, blijkt achteraf. Ik kijk meestal altijd eerst de kat uit de boom. Dus ook nu. Overal staan jongelui aan hangtafels en de ouderen zitten gezellig aan een gloednieuwe bruine vintage tafel met een glaasje bier of wijn. Hartige en zoete hapjes sieren de tafel en er schalt moderne muziek door de luidsprekers. Dan wordt er geproost op het jonge paar: “Veel geluk samen in jullie nieuwe stulpje”, hoor ik mijn zus tegen haar zoon zeggen terwijl ze een kleurige bos bloemen in de handen duwt van haar toekomstige schoondochter.
Terwijl ik het tafereel gade sla, overvalt mij een gevoel van weemoed. Ik probeer toch nog ergens een glimp van herkenning op te vangen, maar dat lukt me niet. Ik verlaat de woonkamer om even op het toilet mijn tranen te laten gaan. Gelukkig duurt dit niet lang. Het klapraampje met glas in lood ter plekke is een feest van herkenning. Het kleinste kamertje van het huis biedt me plotseling even troost, maar niet voor lang. Mijn ogen zoeken de verjaardagskalender, die hier vroeger altijd aan de muur hing. Die is weg, BAM, wederom een klap in mijn gezicht. Na mijn tranen opnieuw gedroogd te hebben, meng ik me weer dapper in het feestgedruis. Mijn emoties gaan alle kanten op. Van verdrietig naar blij en andersom. Na een half uur ben ik gelukkig enigszins gewend geraakt aan de nieuwe situatie. Het is goed zo. Buiten staat een gloednieuwe barbecue te pronken op het terras. Het cadeau van de vriendengroep. “Maak maar veel plezier”, zei mijn moeder toen ze voor altijd afscheid nam van ons (klein)kinderen. Zo te zien komt dat zeker goed met een vriendenbarbecue op zijn tijd haha ha.
